Zelf heb ik deze fout ook gemaakt. Ik was al jurist zelfs. Hoorde mensen zeggen dat ik te strikt was, te veel vast wilde leggen. Dat ik meer vertrouwen moest hebben in mensen. Dus ik deed het niet, dat vastleggen. En het ging fout. Ondanks dat het vrienden en/of familie was. Het is dus geen paranoia of het natuurlijke wantrouwen van mij als jurist, maar het is bittere noodzaak. Doe je voor een ander ook maar iets met een zakelijk tintje, leg het vast!
Vertrouwen is goed
Het maakt waarschijnlijk weinig uit dat ik jullie dit vertel. Je zult het liefst blijven varen op het vertrouwen. Of als het een gratis dienst is voor bijvoorbeeld een tijdschrift of mogelijk toekomstige klant wil je niet te zakelijk overkomen. Het kan afschrikken.
Laat ik voorop stellen dat vertrouwen goed is. Volg je onderbuik gevoel. Daar begint het mee. Je legt zaken tenslotte vooral vast om voor beide partijen duidelijk te hebben wat de afspraken precies zijn. Ook om problemen in de toekomst te voorkomen en iets achter de hand te hebben als het mis gaat. Als alles goed gaat heb je het eigenlijk niet nodig, maar dat weet je pas achteraf. Tenzij je van te voren al een slecht gevoel had.
Als wij elkaar kunnen vertrouwen…
kunnen we de afspraken toch gewoon vastleggen?
Een eenvoudig contract weigeren wekt bij mij wantrouwen op. Wat ben je dan van plan? Is die persoon het niet eens met onze afspraken?
Het contract is, als het goed is, tenslotte slechts een (juridische) afspiegeling van de al gemaakte afspraken. Als de ander het contract niet wil omdat hij/zij het niet eens is met de afspraken is dat reden om nog eens met elkaar om tafel te gaan zitten en te praten over de afspraken. Misschien kan er best wat aangepast worden. Is iedereen het eens over de afspraken, dan is er ook geen reden om niet te tekenen. Jullie vertrouwen elkaar tenslotte.
